Στὸν τόμο παρουσιάζεται πλήρως σχολιασμένη ἡ πρώιμη φιλοσοφία τοῦ Φρειδερίκου Νίτσε, μες ἀπὸ δοκίμια κι ἀνέκδοτα σημειωματάριά του, ὅπου ἐξετάζει ὑπὸ πολλαπλὲς ὀπτικὲς τὸ φαινόμενο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς Τραγωδίας. Κεντρικὸ θέμα: ὁ Ἄνθρωπος ἀπέναντι στὸ Ἄδηλο τῆς Ὕπαρξης - ἢ τὴν αὐθαιρεσία τῶν θεῶν!

Παρακολουθοῦμε τὴ γένεση τῶν πρώτων σπινθήρων τῆς σκέψης του, ἀπ’ τὰ μαθητικά του χρόνια καὶ τὴν ἐπεξεργασία τους ὣς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Ἡ γοητεία τοῦ πειραματισμοῦ συνδυάζεται μὲ ποιητικὲς ἐκλάμψεις (ἄκρως ζαρατουστρικές) καὶ πηγαῖο, αὐτοσχέδιο στοχασμό. 

 ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:

Ὀνομάζω τὸν ἑαυτό μου τόν «τελευταῖο φιλόσοφο», γιατὶ εἶμαι ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος. Κανεὶς ἄλλος δὲ μοῦ μιλᾶ - μόνο ἐγώ. Κ’ ἡ φωνή μου ἀντηχεῖ σὰ φωνὴ ἐτοιμοθανάτου. Ἐσύ, ἀγαπημένη φωνή, ἐσὺ φέρνεις τὶς τελευταῖες ριπὲς κάθετὶ ἀνθρώπινου - ἄσε με, λοιπόν, μία ἀκόμα στιγμὴ μὲ σένα νὰ μιλήσω, τάχα ὅτι μὲ σὲ φεύγω μακριὰ ἀπ’ τὴ μοναξιά, στοὺς ἀνθρώπους πηγαίνοντας καὶ πάλι, στὴν ἀγάπη πηγαίνοντας καὶ πάλι, γιατὶ ἡ καρδιά μου δὲ θέλει νὰ πιστέψῃ ὅτι ἡ ἀγάπη πέθανε· καὶ μ’ ἀναγκάζει νὰ μιλάω σὲ μένα, σὰ νἄμασταν δυό...