῾Ο δρόμος εἶναι τὸ ἀληθινό γεγονός, ὁ πυρήντας ἐκεῖνος ποὺ ἀναλύεται διαρκῶς σ' ὅ,τι ἄλλο, σ' ὅλα τ' ἄλλα, ποὺ τὰ λὲμ' ἐμεῖς «γεγονότα», «πράξεις», «περιστατικά», «στοιχεῖα ῾Ιστορίας»! ᾿Εγὼ λέω: Διδότου, Ναβαρίνου, Στουρνάρα, Τοσίτσα, Τζώρτζ, Μπόταση, Μπουμπουλίνας, κ' ἐννοῶ πρόσωπα ἀπόναν καιρό κ' ἔπειτα! [] Λοιπόν, ναί, οἱ δρόμοι!.. Γίναν ἄξαφνα θελητικοί, «δικοί», σὰ χῶροι κλειστοί: χῶροι ἰδέας, σκέψης, ἑνὸς ὕφους καὶ ἤθους ζωῆς, ἑνὸς εἴδους ἀπόλαυσης - ἢ ἀρετῆς!.. ᾿Εγὼ μάλιστα πρόσεξα, πὼς καὶ τὰ ὕφη στὶς κουβέντες ἄλλαξαν ἐκεῖνοι οἱ δρόμοι - καὶ τοὺς ρυθμούς, καὶ τοὺς τόνους στὶς ἐκφράσεις ὅλων!..