Ὁ Ῥένος Ἀποστολίδης (ἤ, ἁπλᾶ: Ῥένος, καθὼς ὑπέγραφε στὰ περισσότερα βιβλία του) ὑπολόγιζε τὴ γραφή του σέ "χιλιόμετρα", ποὺ εἶχε, κατὰ τὴ δική του ἔκφραση, "διανύσει", μὲ τὸ μολύβι, τὸ στυλό, ἢ τὴ γραφομηχανή (ὣς τὸ Παρίσι, ἔλεγε)! Στὸ ἐκδεδομένο κι ἀνέκδοτο ἔργο του περιλαμβάνονται:
1) Εἰκοσιεφτά τόμοι λογοτεχνίας (ποίηση καί, κυριώτατα, πεζογραφία), κριτικῆς καὶ δοκιμίου·
2) δυό τοὐλάχιστον περιοδικά, ποὺ τάγραφε σχεδόν μόνος του (Τὰ Νέα Ἑλληνικά, πρωτίστως, τὰ Τετράμηνα 1-18, κατόπιν, καὶ πλῆθος κατὰ καιροὺς συνεργασίες σ' ἔντυπα ἤ στῆλες ἐφημερίδων, ἀπ' τὰ Φτερὰ τοῦ Πελαργοῦ στὸν Ἐμφύλιο (Ἄνοιξη τοῦ '49), τὸ Κριτήριο ἀργότερα, καὶ τὴν ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν σταθερὴ ἀρθρογραφία, ἐνυπόγραφη εἴτε μή, στὴν Ἐλευθερία (1957-67), τὶς Εἰκόνες (1957), τὴν Ἐπιλογή (1958), ἤ τὴν Προοπτική (1961-3), καὶ μεταδικτατορικὰ σ' ὅποιο ἔντυπο δεχόταν νὰ δημοσιεύῃ κείμενά του, τηρῶντας μόνο τοὺς ἀπόλυτους ὅρους του: νάναι πρῶτα, χωρὶς κανένα σχόλιο ἤ ἐπίτιτλο, καὶ νὰ κάνῃ ὁ ἴδιος τὶς διορθώσεις!
3) ἡ ἑπτάτομη Ἀνθολογία τῆς Νεοελληνικῆς Γραμματείας (3 τόμοι Ποίηση, 4 Διήγημα), συνέχεια τοῦ ξεκινημένου ἤδη ἀπ' τὴ δεκαετία τοῦ '20 ἀνθολογικοῦ ἔργου τοῦ πατέρα του.
4) ἡ μετάφραση καὶ σχολιασμός, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς γιούς του Ἧρκο καὶ Στάντη τοῦ κλασσικοῦ ἱστορικοῦ ἔργου τοῦ Γερμανοῦ ἱστορικοῦ J. G. Droysen, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Μέγας Ἀλέξανδρος-Διάδοχοι-Ἐπίγονοι).
5) ἡ κριτική-σχολιασμένη ἔκδοση τῶν ἁπάντων τοῦ Καβάφη -καρπὸς τῆς φιλολογικῆς "τριάδας", ὅπου δύσκολα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ξεχωρίσῃ τὴ συμβολὴ ἑνὸς ἑκάστου...
6) καί, τέλος, τὸ χειρόγραφο/δακτυλογραφημένο Ἀρχεῖο του, μὲ πάνω ἀπὸ 40000 σελίδες σὲ 132 χοντροὺς τόμους, κ' ὑλικὸ ἀπ' τὸ 1944 (συμπεριλαμβανομένου καὶ κάποιου παλιότερου τοῦ πατέρα του) ὣς τὴν τελευταία βδομάδα τῆς ζωῆς του (θησαυρός κυριολεκτικός, μ' ἀλληλογραφία, μεταξὺ ἄλλων, μὲ τούς: Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλο, Γ. Ρίτσο, Ὀδ. Ἐλύτη, Ν. Βρεττᾶκο, Τ. Παπατζώνη, Π. Κανελλόπουλο, Μ. Ἀναγνωστάκη, Ἀ. Κοτζιᾶ, Ν. Καροῦζο, Ν. Φωκᾶ, Κ. Δημουλᾶ, Ἀ. Ἀργυρίου, Ἰ. Καμπανέλλη, Λ. Κύρκο, Δ. Χατζῆ, Μ. Κατσαρό, Ν. Κάσδαγλη, Π. Τακόπουλο, Φ. Μπαρλᾶ κ.ἄ.), σκέψεις, ἀνέκδοτα ἢ ἡμιτελῆ διηγήματα - πλήρης εἰκόνα τῶν "χειρισμῶν" του σὲ κάθε ζήτημα ποὺ κατὰ καιρούς τὸν ἀπασχόλησε, καὶ μαζὶ κρίσεις γιὰ τὸ πνευματικο-πολιτικὸ γίγνεσθαι τοῦ Τόπου). Ἐνδεικτικά, ἀπ' τὸ Ἀρχεῖο ἀξίζει ν' ἀναφερθοῦν:
α) τὸ τεράστιο ὑλικὸ γιὰ τοὺς Προσωκρατικούς, κ' εἰδικώτερα γιὰ τὸν Ἡράκλειτο (μέρος του σπασματικὰ δημοσιευμένο σὲ περιοδικά)
β) ἡ λεπτομερὴς ἐξιστόρησή του γιὰ τὴν περίφημη "Εἰσβολή", τὸ 1964, στὸ Κυνοβούλιο (:πλῆρες ἀρχεῖο τῶν ἐντύπων τῆς ἐποχῆς, μὲ σχόλια τοῦ Ῥένου γιὰ ὅλες τὶς ψευδολογίες, κ.λ.)
γ) τὰ ντοκουμέντα γιὰ τὴν ὑπόθεση τῶν "Τεταρταυγουστιανῶν" (Κ. Πλεύρη, Δενδρινοῦ κ.ἄ.) καὶ τῶν μηνύσεών τους, ποὺ ἐκδικάζονταν ἐν μέσῳ Δικτατορίας, μὲ τοὺς βασικοὺς μάρτυρες ὑπεράσπισης τοῦ Ῥ. ν' ἀποφεύγουν νὰ παρουσιαστοῦν στὸ δικαστήριο, περιδεεῖς γιὰ τὶς συνέπειες
δ) ἡ περίφημη ὑπόθεση τῆς Ἀνθολογίας Διηγήματος (τοῦ Ἡρακλῆ τότε) στὸν ἡμερήσιο Τύπο τὰ Σαββατοκύριακα, ποὺ ἐπέσυρε τὴν μῆνι τῶν "σκληρῶν" τῆς Χούντας Παττακοῦ, Λαδᾶ, Κ. Παπαδόπουλου, καταλήγοντας σὲ κατάσχεση τῶν φύλλων 
τῆς Ἀπογευματινῆς, λόγῳ τῆς δημοσίευσης ἀκριβῶς τῆς νουβέλλας τοῦ Ῥένου Ὁ Α2 (μὲ τόν "ἐκδότη" Χ. Λαμπράκη νὰ ρίχνῃ καὶ λάδι στὴ φωτιά, σὲ μυστικὲς συνεννοήσεις μὲ τοὺς Ἀπριλιανούς!)
Ὁ Ῥένος τη δεκαετία του '60.
ε) τὸ ὑλικὸ γιὰ τὴν Ἀξιολογία, μιὰ αὐστηρὰ ἀξιολογικὴ ἱστόρηση τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας, κατ' ἀλφαβητικὴ σειρά
στ) ἡ ἀρχινισμένη μελέτη του γιὰ τὴν ποιητικὴ τοῦ Σολωμοῦ, μὲ ἀναλυτικὸ σχολιασμὸ ποιημάτων (ἔργο ξεκινημένο τὰ δυὸ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του) κ.ἄ.
